Ακούμε συνέχεια ότι μεγάλο ποσοστό των νέων πτυχιούχων που φεύγουν στο εξωτερικό προκειμένου να συνεχίσουν τις σπουδές τους, αλλά κυρίως για να βρουν εργασία. Οι λόγοι πολλοί, όπως και οι ευκαιρίες που παρέχονται στους νέους στο εξωτερικό είναι εξίσου πολλές. Είναι όμως εύκολο να φύγει κάποιος στο εξωτερικό αλλάζοντας ριζικά τον τρόπο ζωής του; Απάντηση σε αυτό και σε άλλα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να πάρουμε από τον Παναγιώτη. Ο Παναγιώτης, ένας νέος 24 χρονών, ο οποίος έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του ως αριστούχος του τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, και έχοντας υπηρετήσει στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού, βρέθηκε στα αζήτητα. Ως αριστούχος του τμήματος φυσικής δεν θα πέρναγε απαρατήρητος από τα ξένα πανεπιστήμια, ένα εκ των οποίων το Πανεπιστήμιο Surrey της Αγγλίας, το οποίο του έδωσε υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές. Μια υποτροφία που φυσικά απεδέχθει όχι μόνο γιατί είναι μια τρομερή ευκαιρία αλλά γιατί ουσιαστικά ήταν και μονόδρομος το έξω από το αδιέξοδο της σημερινής Ελλάδας, της Ελλάδας της κρίσης. Ένας επιπλέον λόγος που την αποδέχθηκε ήταν και το ότι στο εξωτερικό εκτιμούν λίγο περισσότερο τους φυσικούς από ότι στη χώρα μας. Του έδωσαν μάλιστα, τη δυνατότητα να επιλέξει ο ίδιος το μεταπτυχιακό που θα κάνει και έτσι ο ίδιος επιλέγει να εξειδικευτεί ως μηχανικός ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Όπως μου δήλωσε «επέλεξα ένα μεταπτυχιακό το οποίο, πέρα από το ενδιαφέρον του θέματος του, θα μπορέσει μελλοντικά να μου προσφέρει μια θέση εργασίας σε ένα κλάδο που στην Ελλάδα φαίνεται να διατηρεί μια δυναμική ανάπτυξης». Τώρα πλέον ως μεταπτυχιακός φοιτητής και κάτοικος της Βρετανικής πρωτεύουσας, δηλώνει «η ζωή εδώ θυμίζει εποχές που στην Ελλάδα, σχεδόν όλοι είχαν την άνεση να ζουν πολύ καλύτερα απ' ότι τώρα» και συμπληρώνει «μου έχει κάνει ο εντύπωση μεγάλος αριθμός ανθρώπων που καθημερινά ψωνίζουν είτε είναι Χριστούγεννα, είτε καθημερινή, είτε αργία, κάτι που έχω πολύ καιρό να δω στην Ελλάδα». Επίσης τον έχει εντυπωσιάσει η αρκετά καλή οργάνωση, αν και όπως παρατηρεί υπάρχει και εκεί γραφειοκρατία η οποία όμως σε αντιδιαστολή με την Ελλάδα δεν αποτελεί τροχοπέδη στην διεκπεραίωση των συναλλαγών με τις δημόσιες υπηρεσίες.
Στην ερώτηση αν είναι όλα τόσο ρόδινα στο να φύγεις από την Ελλάδα, απάντησε «σαφώς και όχι, μου έχει λείψει η απλότητα της καθημερινότητας που μας διέπει ως Έλληνες. Για παράδειγμα το να κάτσεις κάτω από τον ήλιο για καφέ και απλά να βλέπεις τον κόσμο που περνάει δεν θα το δεις εδώ. Εδώ όλα γίνονται στο πόδι». Μία ακόμη αρνητική διαπίστωση που τον εντυπωσίασες, είναι ότι όλα είναι αλυσίδες καταστημάτων με αποτέλεσμα να έχουν εκλείψει τα αυτόνομα μαγαζιά, κάτι που ευτυχώς στην Ελλάδα δεν ισχύει ακόμα. Ένα ακόμη στοιχείο που τον εξέπληξε αρνητικά είναι η έλλειψη προσωπικού χώρου καθώς υπάρχουν παντού κάμερες ασφαλείας. Όταν τον ρώτησα, αν του λείπει η Ελλάδα, μου απάντησε «Ναι μου λείπει η Ελλάδα και μου λείπει η Ελλάδα που ήξερα πριν από την κρίση, παρόλα τα προβλήματα της. Πέρα από το οικονομικό παράγοντα οι πολιτικοί μας, μας έχουν ξεφτιλίσει στη διεθνή κοινότητα, με αποτέλεσμα να μπορεί ο καθένας να λέει ότι θέλει και να μας διασύρει όσο δε πάει. Ένα φαινόμενο που όσοι ζουν στο εξωτερικό το διαπιστώνου σχεδόν καθημερινά». Τι απαντάει όμως στο αν θέλει να επιστρέψει «Ναι θέλω να επιστρέψω μ' αρέσει η Ελλάδα αν και μ' αρέσει αυτό το διαφορετικό που ζω εδώ. Φυσικά καταλυτικός παράγοντας για το αν θα γυρίσω είναι να υπάρξει δουλειά που να με συντηρεί». Μέσα στη συζήτηση καταλήγουμε σε μια κοινή σκέψη για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, να λέμε δηλαδή, θέλω μια δουλειά απλά για να με συντηρεί. Τέλος, όταν τον ρώτησα τι περιμένει από το μέλλον, μου απάντησε έντονα προβληματισμένος «Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι απλά και δύσκολα, να δουλέψω σε αυτό που σπούδασα και σπουδάζω. Στη Βρετανία τουλάχιστον υπόσχονται επαγγελματική αποκατάσταση κάτι που έχουμε πολλά χρόνια να ακούσουμε στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά δεν χάνω τις ελπίδες μου και ας έχουν ελαττωθεί με την κρίση».
(Η συνέντευξη, έγινε μέσω του διαδικτύου)
Ντάνης, Γ. «Συνέντευξη με ένα σύγχρονο μετανάστη…». Εφημ. Θεσπρωτών…Διαβούλευση 62 (Ηγουμενίτσα), 5/12/2011, σελ. 8.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου